Sunday, June 28, 2009

Το Λαούτο του τζιυρού μου

Το λαούτο του τζιυρού μου εν πάνω στα ψηλά ράφκια
του αρμαρκού μου

Ακόμα, που τον τζιαιρό που επέθανεν, εν ήβρα το θάρρος να το πκιάσω, να το κουρτίσω, τζιαι να δοκιμάσω να παίξω.

Τζειν το λαούτο, ήταν ο σύντροφος του τζιυρού μου.

Σάννα τζιαι εγεννήθηκασιν μαζίν.

Ήταν η συντροφκιά του στες χαρές τζιαι στες λύπες του

Με τζείνον το λαούτο άλλαξεν εκατοστάες νύφφες τζιαι γαμπρούς
Επάντρεψεν αντρόϊνα τζιαι αντρόϊνα.

Τζείνον το λαούτον έδωκεν ψουμίν να ζήσει η φαμίλια.

Αθθυμούμαι μιαν ημέραν που επήα να τον δω, ήταν λλίους μήνες πριν να πεθάνει,

Είπεν μου τες αγωνίες του, τα παράπονα του, γιατί να χαθεί παράωρα ο γιός του,
γιατί να φύει η μάνα μου πρώτη τζιαι να τον αφήκει μόνον του. Είπεν μου για τα γεραθκιά που εν δύσκολα, είπεν μου τζιαι άλλα πολλά.

Πας την κουβέντα άρκεψα τζιαι έκαμνα του τζιαι γιω διάφορες ερωτήσεις.
Για τη νιότην του, για τους παλιούς τζιαιρούς, για το χωρκόν μας, ήντα λοϊς ήταν τζιαι πως εγίνηκεν, πράματα που τον επαίρναν πολλά πίσω στον χρόνο.

Επροχώραν η κουβένταν μας τζιαι έτσι σαν εσυντηχάνναμεν, έπκιασα το λαούτον, τάχα μου να το κουρτίσω. Τάχα μου δεν τα κατάφερνα τζιαι αρώτουν τον τους τόνους.

Φέρτο δα λαλεί μου

Έπκιασεν το. Μήνες ύστερα που έχασεν το γιον του τζιαι το ταίριν του,

Στην αρκήν σαν να εδειλίαν.
Επκιασεν το όπως πκιάννεις κάτι το ιερόν.

Είδεν το καλά καλά, εχαΐδεψεν το, είδα τον που επογιάλωσε,
εκούρτησεν το τζιαι άρκεψεν να παίζει.

Εγίνην πάλαι ένα με το λαούτον του, επήεν γρόνια πίσω

Εχάθηκεν μες το παίξιμον του.

Εδείκλησα που την άλλην να με δει τα δάκρυα μου που ετρέχαν σιωνωτά

Ινταλοϊς εν η ζωή εσκέφτηκα




Το λαούτο του τζιυρού μου εν πάνω στα ψηλά ράφκια
του αρμαρκού μου

Μιαν ημέραν εννα το κατεβάσω τζιαι σαν το κουρτίζω
εννα φωνάξω τον γιόν μου τζιαι θα του πω ιστορίες πολλές.

Για τον παππού του, για την γιαγιά του
για το χωρκό μας τζιαι τους αθρώπους του,
για τον πονεμένον τζιαι τον πληγωμένον τόπο μας

θα του πω πολλά

Νάσιει να λαλεί στο δικόν του γιο
τζιαι τζείνος στον δικόν του

Τούτες εν οι ρίζες μας σε τούτον τον τόπο, γιε μου εννα του πω,

Εν όπως το δενδρόν
Αν τες αφήκουμεν να σαπιθούν
εννα ξεράνει το δεντρόν

Τζιαι τότες που ννάρτει ο τζαιρός, που εννα του παραδώσω το λαούτο

ξέρω πως έννα το αγαπά
Τζιαι πως θα το προσέχει

Τζιαι πως τζιαι για λλόου του, όπως τζιαι σε μέναν τωρά,

εννάν κειμήλιον ιερό.








Sunday, June 14, 2009

Το καλοκαίρι 2

Tο καλοκαίρι θα...

Δίπλα στην θημωνιά
Νερό απ το πηγάδι

Το τζιτζίκι
Το τριζόνι
Ο Γκιώνης

Το καλοκαίρι θα…

Το γιασεμί, γιασεμί μου

Το ξημέρωμα
Το φεγγάρι
Η συκιά

Το καλοκαίρι θα…

Στα βότσαλα στην άμμο
με τον φλοίσβο
και τον γλάρο
Η βαρκούλα του ψαρά
Το νησί
Το περιγιάλι

Το τραπεζάκι
με καρό τραπεζομάντιλο
Ο μεζές
και το ουζάκι

Το καλοκαίρι θα….
Το καλοκαίρι θα….

Αυτό το καλοκαίρι… δεν….

Το άλλο καλοκαίρι ίσως...






Καλό καλοκαίρι