Θα φύγω
Ο δρόμος γκρίζος
σαν μολυβιά ακανόνιστη
σε τσαλακωμένο χαρτί
Κάθε πτυχή βουνοκορφή
και πίσω της
δεν παραφυλάει η έκπληξη
μονό το προφανές
Τα δένδρα είναι μονάχα δένδρα
κι οι πιθανότητες μικρές
Κοιτάζω τα φώτα
Φυλακισμένο φως σε στρογγυλές λυχνίες
αναβοσβήνει κόκκινο πράσινο κίτρινο
και πάλι κόκκινο
Με κατευθύνει
Κι΄ όλο φεύγω
ή νομίζω πως φεύγω
Αφήνω πίσω μου ψίχουλα
Με τις γυμνές πατούσες μου
αφήνω αποτυπώματα στο άρρωστο χώμα
Θα έρθω αύριο από εδώ?
Ποιος ξέρει τι είναι το αύριο
Ποιος ξέρει αν αύριο το εδώ
θα σημαίνει ακόμα εδώ
ή αν θα μεταλλαχθεί σε εκεί?
Πόσα θα μάθω περπατώντας
Πόσα είδα με τα μάτια κλειστά
Πότε χόρτασε το βλέμμα παπαρούνες και φεγγάρια
Ποιος λέει πως φτάνει
Θα φύγω
Ο δρόμος γκρίζος
η εποχή Φθινόπωρο
η αγάπη συμβατική
οι λέξεις αποκούμπι
Το ταξίδι συνεχίζεται
Μαζεύω τους σταθμούς
φτιάχνω χρωματιστά μπουκέτα
Σας τα χαρίζω
με περίσκεψη
Μ. Κκαϊλής
26.10.2006
