Ο Αρφός μου

Ο Αρφός μου εν ένας καλός ήσυχος άθρωπος,
οικογενειάρχης, φτωχός μεροκαμαθκιάρης
με τρία κοπελλούθκια.

Είδα τον ένα δείλις μετά που κάμποσες ημέρες
τζιαι αφού είπαμεν τα καθημερινά, ήρτεν η
κουβέντα στο νερό που λλιανείσκει τζιαι λαλεί μου:

"Εγιώ εν τζιαι σκέφτουμαι τα πλάσματα.

Τα πλάσματα έχουν νουν, εννάβρουν τρόπο.

Σκέφτουμαι τζείνα τα πουλιά.
Ίνταλος έννα ξιδιψούν,
κόμα το καλοτζιαίριν εν εμπήκεν

Θωρώ τζειν τα σιελιόνια που εν ιβρίσκουν πηλόν να κάμουν την φουλιάν τους,
ξέρεις ίντα τα λυπούμαι; " .

Έλάλεν μου τα τζιαι επογιάλλωννεν

Που το πρωϊν ως τζιην την ώραν, εσύντηχα με πολλούς

Άλλοι ελαλούσαν μου για τα χωράφκια τους
πόσα αξίζουσιν τωρά που ακρίβωσεν η γη
( σάμπου τζιαι η γη ανήκει σε κανέναν,
εν ισπιάζουμεν πως εν εμείς που ανήκουμεν σε τζείνην )

Άλλοι για τες πισίνες τους, Ίνταλος να τες γεμώννουν
τωρά που έν έσιει νερόν

Άλλοι για τες μετοχές τους,
έννα ψηλώσουν για έννα χαμηλώσουν

Ούλλοι τους είχαν έγνοιες

Θαρκούμαι όμως πως η έγνοια του αρφού μου

Ήταν η πιο αδρωπινή