Sunday, June 28, 2009

Το Λαούτο του τζιυρού μου

Το λαούτο του τζιυρού μου εν πάνω στα ψηλά ράφκια
του αρμαρκού μου

Ακόμα, που τον τζιαιρό που επέθανεν, εν ήβρα το θάρρος να το πκιάσω, να το κουρτίσω, τζιαι να δοκιμάσω να παίξω.

Τζειν το λαούτο, ήταν ο σύντροφος του τζιυρού μου.

Σάννα τζιαι εγεννήθηκασιν μαζίν.

Ήταν η συντροφκιά του στες χαρές τζιαι στες λύπες του

Με τζείνον το λαούτο άλλαξεν εκατοστάες νύφφες τζιαι γαμπρούς
Επάντρεψεν αντρόϊνα τζιαι αντρόϊνα.

Τζείνον το λαούτον έδωκεν ψουμίν να ζήσει η φαμίλια.

Αθθυμούμαι μιαν ημέραν που επήα να τον δω, ήταν λλίους μήνες πριν να πεθάνει,

Είπεν μου τες αγωνίες του, τα παράπονα του, γιατί να χαθεί παράωρα ο γιός του,
γιατί να φύει η μάνα μου πρώτη τζιαι να τον αφήκει μόνον του. Είπεν μου για τα γεραθκιά που εν δύσκολα, είπεν μου τζιαι άλλα πολλά.

Πας την κουβέντα άρκεψα τζιαι έκαμνα του τζιαι γιω διάφορες ερωτήσεις.
Για τη νιότην του, για τους παλιούς τζιαιρούς, για το χωρκόν μας, ήντα λοϊς ήταν τζιαι πως εγίνηκεν, πράματα που τον επαίρναν πολλά πίσω στον χρόνο.

Επροχώραν η κουβένταν μας τζιαι έτσι σαν εσυντηχάνναμεν, έπκιασα το λαούτον, τάχα μου να το κουρτίσω. Τάχα μου δεν τα κατάφερνα τζιαι αρώτουν τον τους τόνους.

Φέρτο δα λαλεί μου

Έπκιασεν το. Μήνες ύστερα που έχασεν το γιον του τζιαι το ταίριν του,

Στην αρκήν σαν να εδειλίαν.
Επκιασεν το όπως πκιάννεις κάτι το ιερόν.

Είδεν το καλά καλά, εχαΐδεψεν το, είδα τον που επογιάλωσε,
εκούρτησεν το τζιαι άρκεψεν να παίζει.

Εγίνην πάλαι ένα με το λαούτον του, επήεν γρόνια πίσω

Εχάθηκεν μες το παίξιμον του.

Εδείκλησα που την άλλην να με δει τα δάκρυα μου που ετρέχαν σιωνωτά

Ινταλοϊς εν η ζωή εσκέφτηκα




Το λαούτο του τζιυρού μου εν πάνω στα ψηλά ράφκια
του αρμαρκού μου

Μιαν ημέραν εννα το κατεβάσω τζιαι σαν το κουρτίζω
εννα φωνάξω τον γιόν μου τζιαι θα του πω ιστορίες πολλές.

Για τον παππού του, για την γιαγιά του
για το χωρκό μας τζιαι τους αθρώπους του,
για τον πονεμένον τζιαι τον πληγωμένον τόπο μας

θα του πω πολλά

Νάσιει να λαλεί στο δικόν του γιο
τζιαι τζείνος στον δικόν του

Τούτες εν οι ρίζες μας σε τούτον τον τόπο, γιε μου εννα του πω,

Εν όπως το δενδρόν
Αν τες αφήκουμεν να σαπιθούν
εννα ξεράνει το δεντρόν

Τζιαι τότες που ννάρτει ο τζαιρός, που εννα του παραδώσω το λαούτο

ξέρω πως έννα το αγαπά
Τζιαι πως θα το προσέχει

Τζιαι πως τζιαι για λλόου του, όπως τζιαι σε μέναν τωρά,

εννάν κειμήλιον ιερό.








12 comments:

stalamatia said...

Eν πολλά άδικο που έχασε το παιδί του ο παπάς σου τούτον εν πάντα άδικο να θάφκουν οι γονιοί τα παιθκιά τους.Εσυγκινήθηκα με την ιστορία σου τζιαι όποτε πάω σε γάμο στη Κύπρο τζιαι έσιει λαούτα τζιαι φκιολιά στο στόλισμα του γαμπρού τζιαι της νύφης κλαμμουρίζουμε ,όπως όλοι,
Να μάθεις τζιαι το γιο σου να παίζει λαούτο άμαν ηξέρης γιατί έτσι εκατάλαβα ότι ξέρεις.Κάποια στιγμή θα είσαι έτοιμος να το ξαναπιάσεις απλά όλα θέλουν το χρόνο τους.
Σου εύχομαι καλή βδομάδα.

ρίτσα said...

ναι σταλαμαθκιά, τζιαι μένα οι γάμοι γεννικά έτζιαι συγκινούν με αλλά σε όσα ζώσματα επήα, εντάξει ήταν κοντινοί μου για να παω, έκλαια μάνα μου τζιαι εχάλουν τζιαι το βάψιμο, ένιμπορουν έπιαννεν με ένας κόμπος, έναν κύμα συγκίνησης ασυγκράτητο.

καηλέ, νιώθω την πολλά συγκινητική τούτην την ιδέα ότι το λαούτο ήταν τζιαμέ τζιαι εξεπροβόδησεν τόσα ζευκάρκα, που κάποια εννα τα επήαν καλά, κάποια χάλια, κάποια εννενμαζί, κάποιοι επεθάναν τζιαι τζιήνο έσιει την αρκή της ιστορίας τους γραμμένη πάνω του

Aceras Anthropophorum said...

Έκαμες με τζιαι μέναν τζιαι πογιάλωσα σαν να ήμουν τζιειαμαί

kkai-Lee said...

@ Stalamatia

Ποιος εν κλαμουρίζετε, που χαράν Σταλαματιά σε έτσι ώρες.

Καλή βδομάδα τζιαι σε σένα

@ Ρίτσα

Έσιει πολλήν ενδιαφέρον η σκέψη σου για την τύχην των ζευκαρκών σε σχέση με το λαούτο που έπαιξε στον γάμο τους.

@ Aceras

Aceras. Εν αμφέβαλλα ότι είσιεν να συγκινηθείς. Νομίζω έμαθα σε καλά τζιαι προβλέπω κάποιες αντιδράσεις σου, σε ορισμένα τουλάχιστον ζητήματα, που έχουν για κεντρικό τους θέμα τον τόπο τζιαι τες ρίζες μας.

Ευχαριστώ σας τζιαι τους τρεις για την επίσκεψη

iordanou said...

Φίλε εν συγκινητικό το κείμενο σου τζιαι πολλά ωραίο

rose said...

όμορφο κειμενο kkai-lee

kkai-Lee said...

@ Γ.Ι.
@ Rose

Ευχαριστώ για την επίσκεψη και για τα καλά σας λόγια.

Πέρασα και από τα δικά σας blog και θα το κάνω συχνά.

Να τα λέμε

Κουνούπι said...

Όμορφο.

Εύχομαι να το πάρεις σύντομα αγκαλιά το λαούτο και να το κάμεις να τραγουδήσει. Θα δείς: όταν θα στάξει η ψυχή σου μέσα στο όργανο θα νιώσεις τον πατέρα σου να σε ακούει και να τραγουδά μαζί σου.

Richie said...

"Μιαν ημέραν εννα το κατεβάσω τζιαι σαν το κουρτίζω
εννα φωνάξω τον γιόν μου τζιαι θα του πω ιστορίες πολλές."

Εν θα πω τιποτε αλλον.Λαλεί τα ουλλα τουτη η κουβεντα.

kkai-Lee said...

Richie,
Ευχαριστώ για την επίσκεψη

Κκουλλάς said...

Τωρά το είδα αλλά εσυγκινήθηκα

kkai-Lee said...

Προς Κκουλλά,

Ευχαριστώ για την επίσκεψη

Η ηλικία μου ( η σειρά μου ) εμιαλήναμεν με τον φόον του κουλλά. Στην περιοχή μου προφέρεται με ένα κκου τζιαι με δκυό λλου μα εν το ίδιον φοϊτσιάρικος.