Friday, September 17, 2010

Θέλω να γοράσω ποδήλατο


Θέλω να γοράσω ποδήλατο

Θέλω νάσιει δύναμον τζιαι φανάρι
Τζιαι σκάλα τζιαι πατίδι τζιαι κουδούνι

Θα γοράσω πόμπα να το πρίσσιω

Θα το γρασάρω, θα γοράσω γόμμες τζιαι ππάτσιες
να κολλώ το λάστιχο του άμαν τρυπά

Θέλω ξανά να κάμνω κούρσες με τους φίλους μου

Να πάμεν πίσω που τα βουνά να δούμεν τι έσιει
Ιντα λοις εν ο κόσμος πίσω που τα βουνά του χωρκού μας

Θέλω να γοράσω ποδήλατο

Θα έχω έννοια.

Θα τσιακκάρω τα στόπερ του, τα πατήθκια του,

θα γιαλλίζω τες ακτίνες του

Θέλω να έσιει φτερά, όϊ σαν τούτα τα μοντέρνα
που έν έχουν τζιαι εν σαν τα τίτσιρα

Θέλω να γοράσω τζινούρκον ποδήλατο
Που εν εκατάφερα ποττέ μου, που ήμουν μιτσής να γοράσω

Μόνον έσαζα τα παλιά,
κομμάτι ποδά, κομμάτι ποτζιεί, καδέναν μεταχειρισμένη
με το ζόρι κανέναν τζινούρκον λάστιχο.

Εν θέλω αυτοκίνητον,
Εν θέλω μοτόραν
Εν θέλω γιωτ
Εν θέλω οικόπεδο
Εν θέλω να κερτίσει το λόττο μου
Εν θέλω αύξηση

Θέλω να γοράσω τζινούρκον ποδήλατο

Θέλω ξανά να κάμνω κούρσες με τους φίλους μου
Να πάω ξανά πίσω που τα βουνά

Τζιαι έτσι σαν ποδηλατώ
νομίζω πως θα πάω πίσω, πίσω, πίσω

να συναντήσω την ηλικία της ψυσιής μου


Να ξιφορτωθώ τζείνην την ψεύτιτζιην
που γράφει πάνω
στην ταυτότηταν μου.

9 comments:

astronaftis said...

με συγκίνησες... αν μου επιτρέπεις κάποιες σκόρπιες κουβέντες με αφορμή το υπέροχο ποίημά σου.

την πρώτη φορά που πήγαμε στο διπλανό χωριό με το φίλο μου τον Κώστα ήταν σαν να ανακαλύψαμε την Αμερική. ήταν η Αλάμπρα!!!

ο παπάς μου κάθε Σάββατο πήγαινε από παγκύπριο γυμνάσιο στο Λαζανιά με το ποδήλατο, πιο πολλά κουντητό το έπαιρνε, και κάθε Κυριακή κατηφόριζε αντίστροφα. τωρά με τα πανάλαφρα road bikes εν παιχνίδι η ανάβαση.

ο δύναμος μάνω στα ποδήλατα ήταν 100 χρόνια μπροστά. τωρά έχουμε μπατρίες (η)λιθίου.

kkai-Lee said...

Αγαπητέ νυκτερινέ ποδηλάτη.


Χάρηκα (ειλικρινά ) για τη γνωριμία.

Επεριδιάβασα το πολύ ενδιαφέρον σου blog.

Θα τα λέμε

Εν θα ξεχάσω ποτέ το συναίσθημα που ένιωσα όταν επέτυχα την ισορροπία τζιαι εποδηλάτισα στους δκυο τροχούς τα πρώτα μου μέτρα.

Το πρώτο μου ποδήλατο, στην ουσία έκαμα το μόνος μου, όπως το λαλώ στο κείμενον μου.

Για τούτον τον λόγο ήταν τζιαι το αγαπημένο μου.

Παίρνει με πίσω η σκέψη του ποδηλάτου.

Θθυμούμαι τες διαδρομές που εσχεδιάζαμε μες το GPS του μυαλού μας.

Άξιζε το ταξίδι τζιαι το πραγματικό αλλά τζιαι της φαντασίας.

Ευχαριστώ για την επίσκεψη.

astronaftis said...

είδα ποδά δεξιά μου ένα λινκ του κοινοτικού συμβουλίου του πέρα χωριού. ήμουν 4 χρόνια στο δημοτικό εκεί σαν εκπαιδευτικός, ξέρω πολύ κόσμο και μένω πολύ κοντά. αν είσαι κι εσύ κι έχεις όρεξη για ποδηλατικές βόλτες είμαι μέσα.
κι εγώ χάρηκα πολύ. δεν ξέρω πως αλλά έχει πολύ καιρό που το μπλογκ σου βρίσκεται στο reader μου. αλλά όπως όλα τα καλά πράγματα οι αναρτήσεις σου έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις.

kkai-Lee said...

Χαίρομαι,

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια

Μπορεί να βρεθούμε.

Είδες δύναμη τα Blogs !

strovoliotis said...

Σου εύχομαι να το έβρης όπως ακριβώς το θέλεις. Τζιαι να κάμεις μαζίν του ό,τι επιθυμείς!

Εγώ έκαμα σήμερα την πρώτη βόλτα της χρονιάς, και το χάρηκα πολύ!

Στροβολιώτης
(Το μπλοκ σου δεν με αφήνει να σχολιάσω.)

stalamatia said...

Στη κωμόπολη που μένω κυκλοφορούν πολλά ποδήλατα ,όταν ήταν τα παιδιά εδώ είχαμε κάποιο ποδήλατο ενίοτε και δυο στο σπίτι ,τώρα δεν έχουμε.Είναι και οι αποστάσεις όλες κοντινές και δεν μου χρειάζετε ιδιέτερα.
Αλλά σαν το ποδήλατο που περιγράφεις είχε ένα ο πατέρας μου στο χωριό παλιά.Ψηλό με το δυναμό του το καμπανελήν τη σκάλα πίσω(όταν ήμουν μικρή με έβαζε μπροστά για να πάμε στο διπλανό χωριό στη θεία.Αχ πόσες θύμισες !!!

kkai-Lee said...

@ strovolioti

Νομίζω ήβρα το κατάλληλο ποδήλατο ( Στρόβολο μερκές ) τούτες τες μέρες θα το γοράσω. Ευχαριστώ για την επισκεψη τζιαι για τα καλά σου λόγια. Καλή συνέχεια με τις βόλτες.

@ Stalamatia

Πράγματι Σταλαματιά, το ποδήλατο νομίζω φέρνει μαζί του αναμνήσεις γιατί η σχέση του αθρώπου μαζί του σχεδόν πάντα αρχίζει που τα παιδικά χρόνια. Ευχαριστώ για την επίσκεψη.

Εράνισμας said...

Είχα ένα τέτοιο ποδήλατο, μου το έδωσε ο πατέρας μου. Παλιό όπως ήτανε, πέρασα μαζί του πολλά απογεύματα μέχρι να το φτιάξω. Το έβαψα, του έβαλα καινούρια λάστιχα, καδένα…
Έφυγα στο εξωτερικό για σπουδές. Όταν γύρισα, έλειπε…
Το πετάξανε ως παλιατζούρα.

kkai-Lee said...

Εράνισμας,

Φαντάζουμε την απογοήτευση σου, αλλά έτσι εν η ζωή. Τα παλιά χάνουνται τζιαι σβήννουν. Ζωντανά μεινίσκουν μόνο στην μνήμη μας.

BTW Επεριδιάβασα το πολύ ενδιαφέρον σου blog. keep going

Θα τα ξαναπούμε.