Saturday, March 14, 2009

Γυρνώ τις ώρες

Γύρνα τις ώρες που χάθηκαν απόψε
κοίτα που φεύγεις πως κλαίει το δειλινό

Kάπου νυχτώνει κι ο ήλιος παγώνει
χάνεται ο δρόμος και πού να σταθώ
Κάπου βραδιάζει, μην κλαις, δεν πειράζει
πες πως τελειώνει ο κόσμος εδώ

Aγέρας παίρνει απόψε την ζωή μου
κλείνω τα μάτια που φεύγεις να μην δω

Αφορμή για το σημερινό ποστ είναι το email του φίλου μου του dreamwalker
με το πιο πάνω τραγούδι σε mp3. Το τραγουδά με πολύ ευαίσθητο τρόπο ο Μανόλης Φάμελλος. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να το ανεβάσω.

« Γυρνώ τις ώρες »

Κάποτε, 1972, 73

Κάπου , σε ένα μικρό καφενείο - ταβερνάκι

Γεμάτος όνειρα για τη ζωή που ήταν μπροστά

Το juke box με μισό σελίνι, να παίζει αυτό το τραγούδι

Και να κεντά το μουσικό πουλόβερ
που θα ντύσει ζεστά στη συνέχεια
μουσικά την ψυχή μου

Μισό σελίνι και η φίσια στο ποδοσφαιράκι
μισό και στο φλίππερ

Τότε που ζούσε ακόμα ο θείος Σωκράτης
και έψηνε τον καφέ
πάντα με μπόλικο καïμάκι

Ένα τριαντάφυλλο, μια λεμονάδα,
ένα πακέτο τσιγάρα στο αλουμινένιο δίσκο
για να τα πάρω στο διπλανό τραπέζι

«Κάπου βραδιάζει
Μην κλαις δεν πειράζει»

Ελπίδα στην φτώχια,
ύστερα βάλσαμο στον βαρύ τον πόνο
που ήταν της μοίρας να ρθει

Ή που τον φέραμε

Νέα λέξη: ‘πραξικόπημα’

Τι να σημαίνει άραγε
Γιατί να είναι εκείνοι και εμείς
Αφού πάντα όλοι είμαστε εμείς

Ύστερα η λέξη ‘πόλεμος’,
Μέχρι τότε παράπεμπε σε ταινίες
του διπλανού σινεμά και μόνο

Αργότερα,

Τα αεροπλάνα που έσχιζαν τον καλοκαιριάτικο
ανυποψίαστο ουρανό της Κύπρου

«Πως κλαίει το δειλινό»

«Κάπου νυκτώνει»

Οι λάμψεις στον Πενταδάκτυλο

«Κλείνω τα μάτια»

σε 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, ακολουθούσε η υπόκωφη έκρηξη

Οι ριπές
Οι χαμοί

Τα πολεμικά ανακοινωθέντα
το αθώο αίμα, που χυνόταν ζεστό στο χώμα

Οι ανακοινώσεις για ανάγκες των νοσοκομείων σε αίμα

Το πτώμα του ξαφνιασμένου φαντάρου
στο σκονισμένο πάτωμα του λαντρόβερ


Ο Μπαïράκ, οι ειδήσεις, ο τρόμος,

«Ο ήλιος παγώνει»

Ύστερα,

Το Βαρώσι η Κερύνεια η Μόρφου, οι πρόσφυγες
Με ότι είχαν και δεν είχαν
όλα στοιβαγμένα σε ένα βαν

« Χάνετε ο δρόμος και που να σταθώ »

Ο βομβαρδισμός,
στα περιβόλια με τις πορτοκαλιές
και στα ποτισμένα τριφύλλια,
μια ανάσα πιο πέρα
Κρατημένες οι ανάσες σε κάθε νέα
βύθιση των αεροπλάνων
«Ο κόσμος τελειώνει εδώ»

Τα αδέλφια μου στην κατάταξη, στις μάχες

Οι τρομοκρατημένοι γονιοί

«Κλείνω τα μάτια που φεύγεις να μην δω»

Ύστερα οι σκοτωμένοι, οι αγνοούμενοι, οι αιχμάλωτοι,

Οι ήρωες


«Κάπου νυκτώνει»

Ο ζεστός καφές, το juke box, το μισό σελίνι,

Η μισή πατρίδα, το ζεστό αίμα

Κι, όμως

Λίγο πριν,
το διπλανό σινεμά
έφτιαχνε ορίζοντες,

Υποσχόταν μια ζωή σινεμασκόπ

«Γυρνώ τις ώρες»

Δεν κράτησε το λόγο του το σινεμά, σκέφτομαι
Ή μήπως τον κράτησε,

Οι μαυρόασπρες αναμνήσεις μπλέκονται
με τα έντονα χρώματα της νέας μου LCD
τηλεόρασης
και της ανανεωμένης πόλης μου
Γίνονται συνοθήλευμα

Τι είναι αλήθεια και τι ψέμα, σκέφτομαι

Η ζωή μου που βραδιάζει ?
Ο κόσμος που τελειώνει ?
Ο ήλιος που παγώνει ?


Γυρνώ τις ώρες,

Γεμάτος αναμνήσεις για τα χρόνια που πέρασαν

«Αγέρας παίρνει απόψε τη ζωή μου»

Παίρνει τη θύμηση μου στα παλιά
που φαντάζουν τόσο μακρινά
και τόσο κοντινά ταυτόχρονα

«Μην κλαις δεν πειράζει»


υποβάλλει ο Κουγιουμτζης

Υπακούω

Δεν κλαίω

Μόνο θυμάμαι



6 comments:

Κουνούπι said...

Τί ωραία αφορμή που ήταν αυτό το τραγούδι για να φτιάξεις το πλέγμα των σκέψεων σου και να το μοιραστείς μαζί μας! Όμορφο. Εύγε! Συμφωνώ μ' αυτά που λές, αν και μικρός - και το '74 το έμαθα από τα βιβλία, τα ντοκυμανταίρ και τις διηγήσεις των δικών μου (και καταλαβαίνω ότι δεν έχω όλη την εικόνα της εποχής, λείπουν πολλά κομμάτια από το πάζλ μου...) - μόνο το "υπακούω" με ενοχλεί. Η εποχή της υπακοής (όπου υπακοή προϋποτθέτει έλλειψη προσωπικής σκέψης, κρίσεως, επιλογής) έχει περάσει. Τώρα, θέλω να πιστεύω, ότι ζούμε στην εποχή της σκέψης - αν και συχνά το πολιτικό γίγνεσθαι με διαψεύδει. Καλή συνέχεια.

kkai-Lee said...

Αγαπητό Κουνούπι
Ευχαριστώ για την επίσκεψη.

Η "υπακοή" μου αφορά την προτροπή του Κουγιουμτζή " Μην κλαις δεν πειράζει".

Η σκέψη είναι υπόθεση διαχρονική και σημαντικό στοιχείο για την έξέλιξη μας σαν άνθρωποι.

Είναι αλήθεια ότι κάποιες λέξεις φέρνουν μαζί τους κάποια αρνητικά συναισθήματα αλλά το δικό μου "υπακούω" δεν έχει καμιά σχέση με την παθητική αποδοχή απόψεων ή με τη μοιρολατρεία.

Ευχαριστώ πάντως που μου έδωσες την ευκαιρία να το ξεκαθαρίσω.

Σε χαιρετώ.

kkai-Lee

ρίτσα said...

:(

όμορφο

και λυπητερό

μια ζωή που πέρασε. πόνος ασπρόμαυρος και απορία

kkai-Lee said...

Ευχαριστώ Ρίτσα για την επίσκεψη.
Ήταν μια ευκαιρία να περιδιαβάσω το πολύ ενδιαφέρον βλογ σου. Μου πήρε αρκετές ώρες αλλά άξιζε τον κόπο

ρίτσα said...

μάνα μου ρε...

ευχαριστώ.

stalamatia said...

Κκαιλι είπες τα ούλλα όσα ζήσαμε.Μέσα από ένα τραγούδι βρήκες τον τρόπο να μας φέρεις πίσω.