Λεωφορείο ο Πόνος
1974
( Στιγμές – πραγματικότητες της Κύπρου )
Επήεν με την ελπίδα πως εννά εστράφηκεν.
Πως εννάν μεσα σ’ έναν που τα λεωφορεία
Ιντα λοϊς τα έφερεν η μοίρα ( η μοίρα ? )
Τέλος πάντων
Έρκουνταν τα λεωφορεία το έναν μετά το άλλον
Εβούραν ο κόσμος ταπισόν τους
Τζείνοι που μες τα λεωφορεία, εσιερετούσαν, εκλαίαν, εγελούσαν
Εν το επιστέφκαν με τζείνα που επάθαν πως θα εγλιτώνναν
Τι κακον μας ήβρεν τουντο καλοτζιαίριν ?
Εκατεβάννασιν ένας ένας τζιαι εχάννουνταν μες τες αγκαλιές τους δικούς τους
Μανάες, τζιυρούες, αρφούες, γεναίτζιες, παιθκιά, εγίνουνταν έναν κουβάριν
Ετέλιωσεν ο εφιάλτης,
άφηκεν τα σημάθκια του, μα ετέλιωσεν
Τζείνη η γέρημη, αρώταν για τον δικόν της
Είδετε τον Γιωρκήν? Ήταν μαζί σας ο Γιωρκής ?
Εχάννετουν η αδύναμη φωνή της μες τζείνον ούλλον το βουητόν
Έρκουνταν τζιαι εφέφκαν έναν - έναν τα λεωφορεία
Έμεινεν μόνον έναν, το τελευταίο.
Ελλιάναν τέλια τζιαι οι ελπίδες της
Είδετε τον Γιωρκήν? ήταν μαζί σας ο Γιωρκής ?
Ήρτεν το τελευταίον λεωφορείο. Εν είσιεν άλλον
Εδίθην πάνω του
Εκατέβηκεν τζιαι ο τελευταίος αιχμάλωτος
Έμεινεν διμμένη πας τζείνον το λεωφορείον
με κάτι ξυφτισμένα συρματόσσιηνα
που ετρυπούσαν το κορμίν της
Τζιαι άμαν εξεκίνησε το λεωφορείον
επήρεν την μαζί του κάμποσον τόπον
Ετρίφτην το κορμίν της πας τον άσφαλτον
Εγεματώθηκεν του άλλου κόσμου.
Ετρέχαν γέματα που τα σιέρκα
που τα πόθκια, που το κορμίν της ούλλον
Τζιαι που την καρκιάν της ποταμός
Σε μιαν στροφήν επέταξεν την το λεωφορείον
σε έναν χαντάτζιην γεμάτον μουττερές πέτρες, αγκάθκια
τζιαι γυαλιά σπασμένα
2010
( Στιγμές – πραγματικότητες της Κύπρου )
Τριανταέξι γρόνους σαν να τζιαι έζιεν μες τζεινον το χαντάτζιην
Τριανταέξι γρόνοι εν εκαταφέραν να κλείσουν τες πληγές της
Το 74, εν έξερεν τι σημαίνει DNA.
Κανένας εν έξερεν
Τωρά, μες το χαντάτζιην της, αντί λεωφορείον καρτερά
ταυτοποίησην του DNA
Άραγες σου εννα φανεί τυχερή τούτην την φορά ?
( Σάββατο μεσημέρι 25 Σεπτεμβρίου 2010 στο καφέ Gloria
Σελίδα 24 της εβδομαδιαίας City free express ).
Ήταν που ήταν πικρός ο καφές.
( Στιγμές – πραγματικότητες της Κύπρου )
4 comments:
Διαβάζω και διαβάζω...
...και δε ξέρω ποιον να θαυμάσω πρώτα. Την άτυχη γυναίκα ή εσένα;
Να προσπαθείς να μπεις στη θέση της τζιαι να νιώθεις ένα μασιαίρι να σε ξεσκίζει ,να προσπαθείς να μπεις μες την αγωνία της τζιαι να σούρκετε φυρμός,να νιώθεις τυχερή μες την ΑΤΥΧΙΑ ΤΗΣ που ένι σε στη θέση της,αλλά τα μάθκια σου να τρέχουν ποτάμι ώσπου γίνονται κλάμα δυνατό για τζιήνη τζιαι για τον Γιωρκή ΤΗΣ.
Εγινήκαν τζιαι οι λέξεις σου λεωφορείον, τζιαι σύραν μας τζιαι μας μες το χαντάτζιν να μεν αφήκουμεν το πλάσμαν μόνον του μες τον πόνον.
Νυκτερινέ Ποδηλάτη, Stalamatia, Aceras,
Ευχαριστώ σας για την επίσκεψη τζιαι για τα σχόλια σας.
Καμιά φορά άμα συνειδητοποιάς κάποια πράματα εν ιμπόρεις τζιαι δε δικαιούσαι να σιωπήσεις.
Οι λέξεις έρκουνται, σιονωτές, μπαίνουν στην σειρά τους τζιαι έχουν τον σκοπόν τους.
Το μήνυμα εν που έσιει τη μεγαλλύττερη σημασία.
Post a Comment