Sunday, October 10, 2010

Μια σπίθα



Ήμουν μια σπίθα
Πέρασα ξυστά από την αγάπη

Έσκισα για μια στιγμή το σκοτάδι μου

Νόμισα τον εαυτό μου αφέντη του φωτός

Στο διάβα μου έφεξα,
ζέστανα μα πιότερο έκαψα

Στο απόγειο,
αμφισβήτησα τον ήλιο,
τον ίδιο το Θεό μου

Με σκήπτρο ένα καλάμι
μεσουράνησα

Φόβισα
Είδα ματόκλαδα να κλείνουν
μπροστά στη λάμψη της πυγμής μου

Είδα να γονατίζουν
μπροστά στης νιότης μου το θάμπος

Μέθυσα
μπροστά από ένα καθρέφτη πλάνο
στη θέα του γυμνού κορμιού μου

Αποφάσισα τότε ανέκκλητα

Ήμουν και εγώ Θεός

Νόμισα

Μα ήμουν μια σπίθα μόνο
που πέρασε ξυστά από την αγάπη

Με άνθρακα ψυχή

Μονάχα αυτό
Σιερετώ τους φίλους μου.
Θέλω να πω πολλά αλλά πολλές φορές
( συγχωράτε με ) έρκουνται μου έτσι,
όπως τε αζίνες.
Άμαν τα προκάμω γράφω τα.
Αν δεν τα προκάμω, χάννουνται
ή μπορεί να κρύφουν μες την ψυσιήν μου
ποιος ιξέρει
Ταπεινά
Kkai Lee





















7 comments:

Λεμέσια said...

Πολύ, πολύ όμορφο...

Αυτόφωτη η σπίθα σου.

Νάσια said...

"Ημουν μια σπιθα.
Πέρασα ξυστά απο την αγάπη."

...πολύ αληθινό!

strovoliotis said...

Με το πάσο σου!

Στροβολιώτης.

kkai-Lee said...

@ Λεμέσια, Νάσια,
Ευχαριστώ για την επίσκεψη και τα καλά σας λόγια.

@ Στροβολιώτη, συγχαρητήρια για την 1000η θέση στον Μαραθώνιο. Επέρασες 1500 θλητές, έννεν λλίον πράμα. Ο γυιος σου δικαιούται να νοιώθει περήφανος για σένα.

astronaftis said...

σας θαυμάζω εσάς τους ποιητές. ευτυχώς που δεν μου περνά για να μπορώ να σας απολαμβάνω. άρεσε μου πολλά.

ρίτσα said...

θυμήθηκα τα αστεράκια που ανάβαμε μικροί το πάσχα στην εκκλησία. τόσο λαμπερά και σύντομα

kkai-Lee said...

@ Νυκτερινό Ποδηλάτη

Τζιαι εγιώ θαυμάζω τζιαι απολαμβάνω τους ποιητές αλλά νομίζω απέχω πολλά. Τιμάς με ( μάλλον υπερτιμάς με ) Έτσι ή αλλιως σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

@ Ρίτσα

Έτσι εν η ζωή Ρίτσα, έναν αστεράκι. Καταλάβαίνεις το όσο μεγαλώνεις. Φυσικά πάντα υπάρχει δυνατότητα να κάμεις πολλά πράματα γι, αυτό πρέπει να αξιοποιούμε το χρόνο μας.