Μια σπίθα

Ήμουν μια σπίθα

Πέρασα ξυστά από την αγάπη

Έσκισα για μια στιγμή το σκοτάδι μου

Νόμισα τον εαυτό μου αφέντη του φωτός

Στο διάβα μου έφεξα,
ζέστανα μα πιότερο έκαψα

Στο απόγειο,
αμφισβήτησα τον ήλιο,
τον ίδιο το Θεό μου

Με σκήπτρο ένα καλάμι
μεσουράνησα

Φόβισα
Είδα ματόκλαδα να κλείνουν
μπροστά στη λάμψη της πυγμής μου

Είδα να γονατίζουν
μπροστά στης νιότης μου το θάμπος

Μέθυσα
μπροστά από ένα καθρέφτη πλάνο
στη θέα του γυμνού κορμιού μου

Αποφάσισα τότε ανέκκλητα

Ήμουν και εγώ Θεός

Νόμισα

Μα ήμουν μια σπίθα μόνο

που πέρασε ξυστά από την αγάπη

Με άνθρακα ψυχή

Μονάχα αυτό

Σιερετώ τους φίλους μου.

Θέλω να πω πολλά αλλά πολλές φορές

( συγχωράτε με ) έρκουνται μου έτσι,

όπως τε αζίνες.

Άμαν τα προκάμω γράφω τα.

Αν δεν τα προκάμω, χάννουνται

ή μπορεί να κρύφουν μες την ψυσιήν μου

ποιος ιξέρει

Ταπεινά

Kkai Lee